Duvarlar Sızı/Sizi Duyarlar

991

Bu gece tüm duvarlara selâm ediyorum.  Hâlâ ayakta duran ya da yıkılmış olan tüm duvarlara. Kâbe’nin, Mescid-i Nebevi’nin, Mescid-i Aksa’nın duvarlarına… Ağlama Duvarına, Filistin’e kan ağlatan utanç duvarına, Berlin Duvarına…

Sedd-i Zülkarneyn’e, Çin Seddi’ne… 

Gelmiş geçmiş tüm mescitlerin, tüm evlerin, tüm bahçelerin; hanların, hamamların, darüşşifaların, medreselerin, kervansarayların duvarlarına… 

Baktığım, dinlediğim, konuştuğum, öptüğüm, okşadığım, sırtımı yasladığım, alnımı dayadığım tüm duvarlara… Selâm olsun.

Duvarlar ki korur bizleri. Sessizce dinler inleyişleri. Duyar da en mahrem sırları, aşikâr etmez kimseyi. En sadık dosttur yalnızlara, kimsesizlere. Dört duvar bir göz evi olsun ister ya insan sırf bu yüzden. Sığınaktır insana. Soğuk duvarlar deyip değersizleştiririz de yine de şikâyet etmez kimseye. 

Bazı duvarlardan nefret edilir, bazıları ise baş tacı… Öpülür, okşanır, önünde başlar eğilir bazısının. Bazı duvarlarsa tekmelenir, balyozlarla yerle bir edilir.  “Kahrolasın!” denilir bazılarına. Kan sıçrar bazı duvarlara… Suçlu-suçsuz insanlar önünde kurşuna dizilir. Dostları, akrabaları, kavimleri ayırır bazı duvarlar. Bazı duvarlar Göklerin Sahibi’ne meydan okurcasına yükselir. Bazı duvarlar mazlumlara işkencedir. Bazısı cenk meydanıdır, en vurucu sloganlar fişeklenir. Bazıları ilân-ı aşk nâmesidir. Sevgilinin yüzüne söylenemeyenler duvarlara aşikâr edilir. Ne mecazlar ne kinâyeler ne özlü sözler ne hakaretler ne ağza alınamayacak küfürler dökülür duvarlara.  Her cümle bir küçürek hikâyedir duvarlarda. 

Bazılarının ötesi köşkler, konaklar; renkli, mutlu hayatlar… Bazılarınınki derme çatma gecekondular; solgun, ölgün hayatlar… Bazılarının ötesi hayat bağışlar, bazıları son noktayı koyar. Bazısının önü incir ağacı; bazısı baldan tatlı, bazısı zehirden acı… Bazılarının ötesi özgürlük ülkesidir, bazılarınınki esâret pençesi.  O pençeler insanı içine aldı mı bir kez; ötesi bekleyişler, tükenişler, iç çekişler ülkesi… Bu ülkede duvarlar hem dosttur hem düşman. Yumruklanır, tekmelenir zaman zaman; resimler çizilir, şiirler yazılır bazen.  Nice yazarlar, şairler doğar, niceleri ömür tüketir, ölür gider o duvarlar arasında. Bazen kalleşçe çalınan bir ömrü anlatır o duvarlara kanla yazılmış birkaç kelâm.  İşim olmaz o ülkede deyip gâfil lâf etme sakın. Bir Hüsn-i Yusuf dahi geçti o ülkeden.

Mehmet Âkif’in İstiklâl Marşımızın ilk müsveddelerini yazdığı Taceddin Dergâhı’nın duvarlarını ve Fazıl Hüsnü’nün Han Duvarları’nı de analım… Vesselam.

Gelelim bana. Hayatımda duvarlar çoğunlukla olumsuz şeyler çağrıştırıyor ve hatırlatıyordu bana; tâ ki Umre’de şahit olduklarıma kadar. Umre yolculuğumuzun ilk durağı Medine idi. İnsanlar Mescid-i Nebevi’de Ravza-yı Mutahhara’nın duvarlarına dokunmak, okşamak ve öpmek için yarışıyordu. Aynı manzara Kâbe’de de yaşandı. “İnsan duvarlara sırtını yaslıyordu da öpüyor, okşuyormuş da meğer” demiştim o zaman. O kutsal mekânlara dönüp dönüp bakmıştım ayrılırken. Âdeta son kez gözlerimle okşayıp öpmek istemiştim Kâbe’nin duvarlarını. Sonra eskiyen evimizi müteahhite vermeye karar verdiğimizde oradan ayrıldığım son gün gözyaşları içinde duvarlarını okşayıp öptüm evimizin. Helâllik diledim ve vedalaştım duvarlarla. Uzun uzun baktım duvarlara. Bazen sırtımı yaslayıp, bazen alnımı dayayıp ağladığım duvarlara. Resimler, takvimler astığım, çiviler çaktığım duvarlara. Elektrikler kesildiğinde mum ışığında gölgemle oynadığım duvarlara. Baktım. Dönüp dönüp baktım ve ağladım. Meğer ne çok anı paylaşmışım. Şimdi o duvarların yerinde yeni duvarlar arz-ı endâm ediyor. Beraber olacağımız zamanları bekliyorlar.  

İşte böyle hayat. O duvardan bu duvara akıp gidiyor zaman. Duvarlar korunağımız, sığınağımız, sırdaşımız olmaya devam ediyor. Duvarlar hâlâ soğuk geliyor mu size? Ben evimizin duvarlarını uğurladım, bir gün gelecek herhangi bir yerdeki duvarlar da beni uğurlayacak sessizce…