Paylaşılamayan An’lar

532

Ne güzel söylemiş Necip Fâzıl…

Nasip olmayınca çare yok… Olunca da olmamaya imkân yok…

Paylaşılamayan anlar vardır. Teselli edeni çoktur ama içinde kopan fırtınadan kimsenin haberi olmaz.

Hangileri mi?

Doktor görüntüleme odasından çıkıp gözlerini senden kaçırdığında…

Gözlerindeki ışığın sönüverdiğini gördüğün kıymetline cevap veremediğinde…

Yoğun bakım kapısına güvenlik görevlisi ile gelen doktor ellerini sımsıkı tuttuğunda…

Bir cami avlusunda ayrıldığında…

Birlikte gittiğin topraklara onu emanet ettiğinde…

Yapacağın işler, planladığın kutlama ve seyahatler varken, kaderin tecellisininde…

Alt-üst olan hayatı nasıl toplayacağını bilemediğinde…

Dost bildiklerinin bir bir uzaklaştığını gördüğünde…

Sen çare ararken onlar bahane aradığında…

Güçlü göründüğünü söyleyenlere cevap veremediğinde…

“Zaman her şeyin ilacı” tesellisinin yalan olduğunu, alışmak zorunluluğunu anlatamadığında…

En çok da bayramlarda…

Anlatırken ağlarım diye sustuğunda…

Gönlüne ağır geleni kelimelere dökemediğinde…

Sofraya onun için hâlâ servis açtığında…

Güzel bir haberi paylaşmak için telefona sarılıp, numaranın geçersiz olduğunu duyduğunda…

Takvimin bazı yapraklarında…

Yaran bir türlü kabuk bağlamadığında…

Aniden esen bir rüzgârla kokusunu hissettiğinde…

Gülen yüzünde saklanmış acıyı anlatamadığında…

Konuşarak anlaşamadığında…

Bir buket gülün artık sana gelmeyeceğini hatırladığında…

Yıllarca aradığın dostunun artık hayatta olmadığını öğrendiğinde…

Bütün yıl beklediğin doğum gününü unuttuğunda…

O mesajı yanlış kişiye attığında…

Sevdiğini bir başkası ile gördüğünde…

İlk aşkını hatırladığın kütüphanenin önünde…

Keşkelerde…

Her sonbaharda …

Sonra inceden bir ses sarar her yanını…

İmtihan zamanıdır…

Teslimiyet zamanıdır…

Tevekkül zamanıdır…

Sarılırsın sevdiklerine…

Sarılırsın can dostlarına…

Sarılırsın seni her hâlinle bağrına basanlara…

Sarılırsın sonsuz âlemde kavuşabilme ihtimâline…