Her nefes, Yaratan’dan bir hediye. Hayat yolunda ilerlerken bizlere verilen bu değerli hediyenin kıymetini bilerek ve hakkını vererek yaşamak ise bize düşüyor. Dünyaya gelen her bebek yeni bir nefes, yeni bir yaşam. On beş sene önce bir sonbahar sabahı, doktorumun sürpriz haberiyle iki nefesim birden olacağının müjdesini aldığımda şaşırmış ve bir o kadar da sevinmiştim. Evet, ikiz bebek bekleyen acemi bir anne adayı idim. Kendimi mitoz bölünmeye uğramış hücre gibi hissetmiştim. Bir beklerken, iki bebeğim olacaktı.
Korkuyordum, çünkü “anne” olmak nasıl bir şey bilmiyordum. Annemden gördüğüm analık, içimde saklı olsa da acaba ben bu işin üstesinden hakkıyla gelebilecek miydim? Hayatımda neler değişecekti? İşimi çok seviyor ve asla ayrılmak istemiyordum. Geceleri uykusuz kalacağımı düşünmekse korkunçtu. Aklımda türlü türlü sorular uçuşuyordu. Sonra kendime akıl veriyordum: Aman Çağıl’cığım ne olacak, işyerinde nasıl her şey kontrolün altında, bu işi de organize edersin. İki tane tecrübeli dadı ile anlaşır, ilk altı ay bebeklerinle ilgilenir sonrasında işe ve hayata kaldığın yerden devam edersin diyordum.
Sonrasında bütün düşünceleri kenarda bırakıp, Rabbimizin biz kullarına nasip ettiği mucizeye odaklanıyordum. İçimde benim kanımdan, canımdan, hücrelerimden, yaşadıklarımdan, hissettiklerimden, bildiklerimden, gördüklerimden yoğrulan iki ayrı yaşam oluşuyordu. Onları henüz görmüyor, dokunamıyor ama hissediyordum. Aramızda derin bir bağ vardı. Bu kalbî bağ bana daima Allah ile kul arasındaki bağı hatırlattı. O’nu da göremiyor, dokunamıyor ama her an içimizde, yanı başımızda hissediyoruz ya, çok şükür.
Sık sık ellerimi karnımda birleştirerek, bebeklerimin saçlarını okşar gibi, onları hissetmek ve dinlemek en kıymetli anlarım oluverdi. Konuşmuyor sadece dinliyordum. Mevlânâ Celâleddin-i Rûmî’nin “Bişnev” (dinle) dediği gibi. Dinledikçe, onları daha iyi duyuyor, hissediyor ve tanıyordum. Öte yandan iki ayrı ruhun dünyaya gelmesine vesile olmak gün geçtikçe heyecanlandırıyordu beni. Bu mucizenin şahidi olmak çok keyif vericiydi. Nihayet vuslat vaktimiz geldi ve bir mayıs sabahı ikizlerim “Hayy” diyerek ilk nefeslerini aldılar bu âlemden. Ve benim iki tane yol arkadaşım olmuştu.
