Seni Çok Sevdiğimi Hatırla!

Kelimelerle oynamayı çok severim, onları didik didik etmeyi de severim. Evirir çevirir önüne ardına bakarım kelimelerin. Nerden gelmiş, kim nasıl kullanmış? Bağlantılar her seferinde şaşırtır, hayrete düşürür.  İlk kez duyduğum güzel bir kelimeyi alır, onu en sevdiği tatlıyı sona bırakan çocuklar gibi hafızamda tutarım. Hemen harcamam.  Çalma kapma vakitlerde aklıma gelse bile zihnimi susturur, gereken ihtimâmı gösterebileceğim ter ü tâze, sâkin, âheste bir vakit ayırırım.

Sonra o sevdiğim kelimeyi daha çok sevmek için bahaneler üretirim. Oynarım çocuk gibi. Olmadık bir yerde kullanır, kendi kendime gülerim. E oldu mu şimdi bu? Hiç olmadı, olmasın. Yakışmadığı yerden alırım onu, tam da olması gerektiği yere dikkatlice koyarım. Öyle güzel olur ki, karşısına geçip keyifle seyrederim. Tekrar tekrar okurum, okudukça güzelleşir, şerbetlenir. İşte bunu yapmanın verdiği haz pek az şeyle ölçülebilir.  Belki üzerinde ışıkların oynaştığı sakin pırıltılı denizi seyretmek gibi, belki de akşamın serin rüzgârını saçlarında hissetmek gibi. Haydi, biraz daha süsleyelim.  Hiç konuşmadan, en sevdiğinle, güneşin batışını izlemek gibi olsun. Bu hissi herkes bilir, yaşamayanlar bile bilir çünkü kelimeler sihirlidir, bilinmeyeni bildirir. 

Bana bu hissi yaşatan bir kelime değil bir cümle var bugünlerde. Çok yorgun ve karmaşık bir günün sonunda yapılan telefon konuşmasının kapanış cümlesi. İnsanın en korktuğu hislerden birinden, belirsizlikten kaçarken muhatabımın söyleyiverdiği. Ne olacak bunu sonu? Yapabilecek miyim? Bu karmaşanın içinde benden beklenen her şeye yetebilecek miyim?  Bunlar zihnimde telaşla dönüp dururken söylenen cümle şu: Seni çok sevdiğimi hatırla! 

Sustu değil mi her şey? Belirsizlik kayboldu, eminlik hissi kapladı mı her yanı. Hele birkaç kez tekrarlayın bu cümleyi sakince. Şöyle şeker gibi tadını çıkararak dilinizde döndürün. Endişeyle çarpan kalp tatlı tatlı kendi ritmine döndü mü?  Aslında bir cümlede “sevmek” kelimesi varsa genellikle her şey onun gölgesinde kalır. Sevmek öyle bir şey ki, yanını yöresini kendi rengine boyar da artık orada başkaca bir renk göremezsiniz. Ama bu öyle değil. Bu cümlenin güneşi “hatırlamak”. “Seni çok sevdiğimi hatırla!”  Bakın yine sustu geriye kalan her şey. İnsan olmaya çalışmanın ağırlığı, ya da yalnız hissetmenin, tek başına kalakalmış olmanın, yapacak işin çok, yetmenin imkânsız olduğu zamanların… Bunca telaşın içinde seni olduğun yere mıhlayan kelime bu. Hatırla! Bir insanın ağzından duysan da ona ait gibi düşünme. Geriye git en en geriye. En başa. Hatırla. Neydin? Nasıldın? Neredeydin? Bunca muallaklığın arasından ne ile çıktın? Bir anlamına da  “uyanmak” demişler dili bilenler. Şimdi daha da güzelleşti. O zaman artık sevmek ile elele tutuşsun kelime tekrar. En aziz muhataptan gelsin hitap: “Seni çok sevdiğimi hatırla!”

Madem kelimelerle oynamayı seviyoruz, bu cümleyi evirip çevirelim biraz, edilgen hâle getirelim. Getirelim ki, yüzüne bir gülümseme kondurmak isteyen herkes muhatap aramadan gönül cebinden çıkarıp baksın bu güzel cümleye, inşirah bulsun, içi ışısın. Şöyle diyelim kalbinin tatlı ritmini bulmak isteyenlere: “Çok sevildiğini hatırla!”