Varoluş Üzerine

Önce, sen bir hiçsin o kadar; toprağın altında, içi de boş bir tohumsun ne bir ağaçsın ne bir meyve, bir ot bile değilsin… Sadece öylesine bir nokta… Hatta, bir hayal kırıklığısın sen kendine, o sen değil miydin az önce o kuşun ağzında havalarda süzülen? Kendini bir kuş sanan, bir kurtulsan süzüle süzüle uçabileceğine inanan. Bir de şimdi bak kendine, yerin dibinde bir noktasın. Hiçten de ötesin, sen yoksun…

Sonra, toprağın altında kimse görmeden, sadece susadığın için, sadece hayata tutunabilmek için bir kıldan daha da ince bir kök çıkarıyorsun. O kökten sana ulaşan hayat suyu tatlı geldiği için, bir tane daha, sonra bir tane daha çıkarıyorsun, bencilce daha uzaktaki topraktaki su da senin olsun istiyorsun. Sana inanmayanlara, hatta kendine inanmayan sana inat, sadece “ben” diyorsun. Öylesine… Tamamen aç olduğundan, hayat suyunun tadını sevdiğinden, belki içindeki o bitmeyen hiçliğin ateşini söndürmek için, kendin için…

Sonra mı? Sonra büyüyorsun tabi ki, kimse seni fark etmeden, kimse seni görmeden, toprağın altında sessizce. Fark etmesinler zaten, ya keserlerse o kökleri, korkuyorsun… Büyüyorsun, büyüyorsun, sonra için içine sığmıyor, tutamıyorsun ve o anda, hatta bir anda aylardır saklandığın karanlıktan dışarı fışkırıveriyorsun. Taze hava mis gibi… o güneşin sıcaklığı da içini ısıtıyor, bir anda yolculuğun zorluğunu düşünmez oluyorsun. “Bunca zamandır ben niye toprağın altındayım?” diye soruyorsun kendine, “Hazır mı değildim acaba?”. Bu sefer kaybettiğin zamana inat büyütürsün yapraklarını, aklında tek bir düşünce: “biraz daha güneşi içime çekebilsem, biraz daha şu suyu içebilsem…” sadece hepsi sana çok lezzetli geldiğinden. Amaç hiçbir zaman daha büyük olma isteği değil aslında, sadece biraz daha fazla hayat isteği. 

Ama büyümek kaçınılmaz olur tabi… O istediğin güneşi içine çekmek daha kocaman yapraklara, onları taşımak için daha güçlü dallara, o dalları taşımak için daha geniş bir gövdeye ve o gövdenin yerden kesilmemesi için, tüm o fırtınalara inat ayakta durabilmesi için daha sağlam köklere ihtiyaç vardır çünkü… İşte tam da bu nedenden, bir bakarsın ki kocaman bir ağaç olmuşsun sen, hatta o dalların arasında, hayatın sende yarattığı mutluluktan dolayı sadece çiçekler açmış, mis gibi kokular yayar olmuşsun. Çünkü, âşık olmuşsun hayata hepsi o kadar. Hayatın suyuna, topağına ve güneşine…

Asla amaç olmamış o mis gibi çiçekleri açmak veya altında dinlenenlere gölge olmak, 5 metrelik kocaman dev olmak veya 200 sene geçse de dallarındakiler ile gelenleri beslemek. Nereden bilecektin ki sen yokluktaki bir tohumdun sadece, tek istediği biraz daha beslenebilmek, hayatı biraz daha keyifle yaşamak olan. Ama gördün mü, şimdi var oldun? Kendin oldun! Kocaman bir ağaç oldun herkesin hayran olduğu, özendiği, gördüğü, kabul ettiği… Onlar sadece sonucu görse de bir tek sen biliyorsun o gerçeği; içindeki hiçliği ve boşluğu ve hiç tükenmek bilmeyen beslenme, gelişme ve yaşama aşkını. Ne komik değil mi hayat; kuş olamadım, uçamadım diye üzülürken, bir de bakmışsın ağaç olmuş, kök salmış, kuşlara yuva olmuşsun, sen sen olmuşsun!