Kıyıya Vurmuş Kayıklar

480

Denizin kenarında bir gün, hadi olsun o gün günlerden bugün, suyun üzerinde bir teknede sallanmaktasın. Dünya uyku halindeyken sen elinde bir çayla etrafının sessizliğine eşlik etmektesin, deniz en sakin hâlinde, kıpırtı bile yok yelkenlinin bedenine çarpan. Hafif puslu hava, arkasından gelecek sıcak temmuz gününün habercisi. Güneş tepelerin arkasından aheste doğmakta, yeni günün gelmek için acelesi yok, her şey tam bir uyum içinde ama sen, kendi varlığını adeta yok ederek etrafın düzenini bozmamaya çalışıyorsun. Nafile. İçin içine sığmıyor, ait olduğunu düşündüğün, denizin tuzlu suyu eskiden kalma yaraları acıtıyor ve kendini toprağa sığınmış buluyorsun. Tozlu bir patika çarpıyor uyanmakta olan gözlerine; sanki pek yürüyeni olmamış.

Hazırlandığın yola uygun olmayan ayakkabılarınla, başlıyorsun yürümeye. Kara tutuyor seni, sendeliyorsun. Zaten sen değil miydin kısa bir süre önce hayat dengesini kaybeden. Yaslandığın, güç aldığın her bir kaya tek tek elinin altından kayan, önce kavga eden sonra kabullenen. Her tutulmayan söz, gerçekleşmeyen hayal, hayatın kısalığını anladığın bu günlerde daha derin bir yerlerde yara açmaya başlamış. Kendinden yine vazgeçişin ise, tüm dengelerini sana kaybettirmiş.

Montaigne’i daha iyi anlamaya başlamışsın. Onu genç yaşta anlamak mümkün değildi zaten; önce denemeli sonra düşmeli, tekrar kalkmalı, yaralanmalı hatta vazgeçmeliydin. Ve o zaman “Denemeler”ini tekrar okunmalıydın. Montaigne’in “iç kale”lerini düşünerek yürümeye devam ediyorsun patikada tek başına.

O değil miydi, iç kale doğru inşa edilemediğinde dış dünyadaki dalgalanmalar karşısında savunmasız kalır diyen? En küçük bir kaos ortamında bile kendi yönünü bulamayıp, sürükleneceğini ve en nihayet dengeni kaybedeceğini anlatan. O herkesten uzak kulesinde, iç kalelerini nasıl da sağlam kurmuştu oysa, ya sen?

Bir dalga seni alıp karaya oturtmuştu, tıpkı uzakta gördüğün kayıklar gibi. Çorak toprağın ortasında duruyorlardı. Suyun yokluğunda umutsuzdular, dengelerini bulma ihtimalleri kalmamıştı. Beynindeki senler hiç susmadan ve tam da nereye doğru yürüdüğünü fark etmeden, devam ediyorsun tozlu yollarda. Az ileride sana gülümseyerek bakan yaşlı bir köylünün varlığı ile uyanıyorsun bir anda. “Günaydın” diyorsun, “Günaydın kızım” diyor içten bir sesle, hareketleri yavaşlamış artık, elleri toprak rengi, kuru ve sert. Yüzü yaşanmışlıkların çizgileriyle dolu. Ne çok kahkaha atmış diyorsun dudaklarının yanındaki ince çizgilere bakarak. Ve belli ki çok ağlamış; gözleri anlatıyor. Kahverengi bir pantolon ve biraz daha açık renk bir gömlek giymiş. Sanki olduğu yer artık o olmuş, oysa toprak.

“Biliyor musun” diyor, “Tâ en yukarıda bir kilise vardır; kimse bilmez orayı, çıkmaz oraya ama her kim çıkarsa ve merdivenleri geri geri inerse, en tepede tuttuğu tüm dilekler gerçek olurmuş ama çok uzaktır ve zordur yolu.” “Siz çıktınız mı?” diye soruyorsun. Gülümsüyor, gözleri yaşlanıyor “Çok eskiden çıkmıştım benim hanım ile”, diyor, susuyor. “Hangi yolu takip etmem lazım?” diyorsun, “Yolu yok ki..” diyor. Hayatta yürünmesi gereken bir yol var mıydı sanki, nasıl bir soruydu bu. “Kızma bu kadar kendine, düşünme artık” diyor. “Kalbini dinle kızım sen, o seni merdivenlere kadar götürür, oraya gelince işte zor olan başlıyor her adımda nefsini temizle, yukarı çıktığında ise dua et sonra aynı yolu geri geri yürü. Unutma güzellik onu arayana görünür.”

Yaşadığın Bin Bir Gece Masallarından çıkma o anın etkisiyle yürümeye devam ediyorsun. Kalbin seni uzaktan görünen kayıkların yanına götürüyor önce, kendini buluyorsun onların dengesizliklerinde, çoraklıklarında, kırılmış ve hırpalanmış her bir tahtanın dokunuşunda.

Küreğe dokunmak için eğilirken, ilerideki gölü fark ediyorsun ve ne kadar susadığını hissediyorsun. Hızla göle doğru harekete geçiyorsun, su buz gibi hem yüzmek hem içmek istiyorsun. Hava belki 40 derece olmuş ama suyun içine girdiğinde beyninin her bir hücresinin donduğunu hissediyorsun, o uyuşma hali seni mutlu ediyor ve düşünemez oluyorsun. Suyun içinden biraz ilerideki merdivenleri görüyorsun, kafanı kaldırıyorsun, sonra biraz daha, biraz daha ve nihayet o en tepedeki kiliseyi görüyorsun. Dizlerin titreyerek çıkabilir miyim diye düşünürken, Don Quijote gibi “Gücümü güçsüzlüğümden alıyorum” diye bağırıyorsun. Bu belki de kendine ilk meydan okuyuşun ve tırmanmaya başlıyorsun merdivenleri. Her adımda nefesin ve nefsin temizleniyor. Arada durup ağustos böceklerinin şarkısını dinliyorsun ve sonra devam, kilometrelerce merdiveni tek tek aşıyorsun. Güneş tepe noktasına ulaştığı anda sen de en tepe noktasına ulaşıyorsun yolculuğunun.

Yorgun ama gururlusun. Daha anlamlı geliyor her şey terler akan vücuduna o anda. Kafanı göğe doğru kaldırdığında, kayalara oyularak yapılmış eski unutulmuş o kiliseyi görüyorsun. Duvarların her biri fresklerle süslenmiş. Gözüne “Vaftiz” anını anlatan resim çarpıyor, temizlendiğini hissediyorsun. Zaman senin ve sadece senin, yeni başlangıçlar, iç kaleler, kendi varoluşun, dengen ve aşk için dua ederek tıpkı yaşlı köylünün söylediği gibi merdivenleri geri geri inmeye başlıyorsun. Gölün yanından geçip karaya vurmuş kayıklara vardığında gece olmuş. Milyonlarca yıldız aydınlatıyor dengesiz kayıkları, onların güzelliğinde kendi zamanını yürümeye devam ediyorsun. Aklında sadece kavuşmak var. Bir de aşk.  Gerçekten, çıkarsızca ve yürekten seversen bir kişiyi ve dokunabilirsen onun hayatına,  -evet evet sadece bir kişi bile yeter diye düşünüyorsun- işte o zaman hayatın kurtulmuş, yaşadığın hayat senin için anlamlı olur belki de.