Sen bana lazımsın. Biliyorum, bu cümle sayısız kere, gerekli gereksiz yerlerde söylenip durduğundan etkisi kalmadı kalplerde. Duyanlar, “Hava çok sıcak,” cümlesiyle karşılaşmış gibi umursamadan yollarına devam ediyorlar. Tamamen duyarsız görünmemek için küçük bir tebessümle karşılık verenler var ama ötesi yok çünkü o kadar sık duymuşlar ki bu sözleri, kalplerinde ufacık bir titreşim dahi meydana gelmiyor.
Sen bana lazımsın cümlesi yerinde söylenmediği için gerekli ışığa ulaşamayan bir heykel hükmünde. Kimse heykeli göremediği için güzelliğini sadece karanlık biliyor ama bu, gerçek bir bilmek olmuyor. Nitekim bilmek, ışığı gerektirir, aydınlığı… Gelişigüzel durumlarda söylense de sen bana lazımsın. Ekmek gibi, su gibi demeyeceğim çünkü seni bir nimetle sınırlandıramam.
Bu sözleri sık mı söylemeli, az mı bilemiyorum. Sık söylersek gücünü yok ederiz, az söylersek önemli zamanları kaçırmış oluruz. Çünkü “Sen bana lazımsın” cümlesi nadir görülen bir gökyüzü olayı gibi kıymetli olmalı. Göreni büyülemeli, kalp atışlarını hızlandırmalı. O kadar nefes kesici olmalı ki insanın onun karşısında dilek tutası gelmeli. Oysa bir İstanbul martısı kadar sıradan hâle getirdik bu sözleri.
Sen bana lazımsın. Böyle diyorum da sana bunları söyleyebiliyor muyum? Her sabah kalkıp hayat yolumun bir kısmını daha yürümeye başlıyorum. İnsanlarla karşılaşıyorum, hayret ediyor, üzülüyor ama yaşıyorum. Ölümle karşılaşıyorum, hayatla, umutla. Birçok küçük mucizeye tanık oluyorum ve o anlarda senin de aynı şeyleri görüp hissetmeni diliyorum. İşte en çok bu anlarda sen bana lazımsın.
Bazen gecenin bir vakti uyandırılmış gibi gözlerimi açıyorum. Uykunun henüz terk edilmeyen diyarından seslenmek geliyor aklıma. Sen bana lazımsın nidası bir dua gibi karışıyor karanlığa. Görevini hakkıyla yerine getirmişlerin huzuru sarınca ruhumu, tekrar dünya limanından ayrılıp uyku ülkesine açılıyorum. Sabah belki de her şeyi unutacağım ama olsun, bu güzelliğin ışığı bütün günümü aydınlatacak.
Nerede olduğunu bilmiyorum ancak varlığın o kadar güçlü ki bütün eylemlerime çekidüzen veriyor. Her tavrım ve hareketim, senin memnun olacağın şekilde olsun diye çabalıyorum. O anlarda varlığın devasa bir dalga gibi çarpıyor ruhuma. Önüne kattığı her şeyi yerle bir etse de güçlü olan yanlarım ayakta kalıyor. Zaten yıkıp gittiği şeyler, hayat vermek için değil, yormak ve hakikatten alıkoymak için ortaya çıkanlar. Sular büyük bir uğultuyla geri çekildiğinde tertemiz bir alan bahşediyorsun bana. Ve tabiatın mucizelerini gördükçe daha sık tekrarlıyorum sözlerimi: Sen bana lazımsın.
Ben bunları söylerken sen de hayatına devam ediyorsun büyük ihtimalle. Dostlarını ziyaret ediyor, kuşlara yem atıyor, toplantılara katılıyor, bir nehrin kenarında yürüyorsundur. Günlük hayatın bütün emirlerini yerine getirirken biri için önemli, biri için hayati olduğunu bilmiyorsundur. Buna rağmen ruhuna kulak vermeyi başardığın anlarda uzaklardan bir ses duyar gibi oluyorsun. Etrafındakiler için sıradan bir insana dönüştün belki de çoktan oysa her insan gibi sen de bir mucizesin ve lazımsın bana.
Bazı vakitler duyularımız keskinleşir. Dünyaya ait olmayan önsezilerle dolarız o zamanlar. Yaşamak üzere olduğumuz yeni durumlara hazırlanır, güzel veya üzücü bir şeylerin yaklaşmakta olduğunu hissederiz. Kalplerimizi yoklarız. Evet, her şey tamdır fakat açıklanmayan bir boşluk hissi kendini görünür hâle getirir. O boşluğu sadece “Sen bana lazımsın” cümlesi doldurabilir.
Kim olduğunu, nerede yaşadığını bilmeden varlığını hissedebiliyorum. Ve varlığın, ağacın pütürlü gövdesine dokunma hissi kadar gerçek. Şimdilik yollarımızın farklı yerlere götürüyor olmasının bir önemi yok. Görünmez bir el, bütün imkânsızlıkları mümkün kılacak güçte, inandık buna. Yaklaşıyorsun belki de farkında olmadan ve bu sözler bir deniz feneri gibi yönünü göstermeli. Kaybolmaman, tekrar umutla dolman ve senin için de güzelliklerin tayin edildiğini hatırlaman için duymalısın unuttuğun gerçeği:
Sen
Bana
Lazımsın…
